Pag-aaral

"Wala kang kwentang anak." 'Yan ang sabi sa aking ng aking ina. Dagdag pa niya, "Bakit puro bagsak na naman ang iyong mga grado sa bayoloji? Siguro puro pagbubulakbol ang inaatupag mo. Kung ako sa iyo, uunahin ko ang pag-aaral. Walang mabuting idudulot sa iyo ang iba-iba mong mga bisyo: barkada, frat, babae, alak, at sugal." Iyon na siguro ang huli kong narinig mula sa kanya. Dahil sa kalaliman ng gabi noong araw na iyon, ako ay nag-istokwa.

Lumipas ang maraming panahon. Isa na ako ngayong puto. Puto--isang lalaking puta. Isang putong partner ng dinuguan sa bawat handaan. Nagbebenta ng panandaliang aliw sa mga matrona at baklang nag-uumapaw ang libog. Kung dati, makikita niyo ako araw-araw sa Commonwealth Avenue bago ako pumasok sa eskwela, ngayon, naroon pa rin ako--hindi nga lang para sumakay ng dyip tungong UP Diliman. Ngayon, naroon ako gabi-gabi upang mag-abang ng mga madatong na mga anino, maging bata man o gurang.

Grabe, ang lungkot na ng buhay ko. Sawang-sawa na ako sa pansit na gabi-gabi ko na lamang kinakain. Buti pa noong bata ako, pinagluluto ako ng mahal kong nanay ng bulalo. Ngayon, tila ako ang pumalit sa kinatay na bulalo. Ako ang nakalubog sa kumukulong mantika upang tikman, lamunin at parausan ng mga walang magawa. Ngayon, nagsisi ako. Tama nga si inang. Dapat nagtiyaga ako sa aking pag-aaral. Ngayon, wala na sa akin ang panahon. Ngayon, may malalang sakit ako; mayroon akong AIDS. Idaan ko man sa iyak ang lahat, wala ng natitira pang pang pag-asa sa aking pagiging lugmok.

Kaya kung ako sa inyo, mag-aral na kayo. Tama ang kasabihang "Nasa huli ang pagsisi." Maniwala kayo sa akin: Hindi niyo kailangang maranasan ang mismong bagay upang iwasan niyo ang kamalasang nangyari sa akin. Mag-aral kayong matiwasay.